"Έναs κόσμοs δίχωs τέχνη δε θα μπορούσε να δει τον ίδιο του τον εαυτό. Θα τον περιόριζαν απλοί κανόνεs. Γι αυτό και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα λογοκρίνουν, απαγορεύουν και καίνε. Έτσι τυφλώνουν το βλέμμα τηs σκέψηs, του ονείρου, τηs μνήμηs και εμποδίζουν την έκφραση τηs διαφορετικότηταs: τo xώμα από το οποίο γεννιούνται οι καλλιτέχνεs.
H λέξη αυτή, που περισσότερο τουs χαρακτηρίζει παρά τουσ προσδιορίζει, προκαλεί μορφασμούs και σχόλια. Όσο ευγενική, απλή και ωραία είναι η Τέχνη με κεφαλαίο Τ, τόσο αξιοκατάκριτοs και συχνά απορριπτέοs είναι ο καλλιτέχνηs με μικρό κ. Ο λόγοs είναι ότι πολύ συχνά η εξωτερική μορφή κρύβει την ουσία...οι πρωτοπόροι πάντα ενοχλούν, αλλά τελικά η κοινωνία τουsαφομοιώνει. Οι πιο σύγχρονεs τάσειs μαs κάνουν να ξεχνάμε τιs τολμηρότητεs των προηγούμενων γενεών...η αμφιβολία αποτελεί την αιώνια γλώσσα του καλλιτέχνη απέναντι στον 
ίδιο του τον εαυτό. Το νέο έργο δεν είναι δεδομένο. Δε στηρίζεται σε τίποτα, ούτε καν στο προηγούμενο. Η επιτυχία, η περιέργεια είναι εφήμερεs. Κάθε φορά ο καλλιτέχνηs πρέπει να ξαναρχίσει από το μηδέν. Το μηδέν αυτό είναι μια άβυσσοs. Ο καλλιτέχνηs ζει μόνο με την ανάσα του. Αν του λείψει, τα πάντα βουλιάζουν. Έτσι αντιμετωπίζει ο άνθρωποs το έργο που γεννιέται." Από την εισαγωγή του Dan Franck στουs "Μποέμ"
ίδιο του τον εαυτό. Το νέο έργο δεν είναι δεδομένο. Δε στηρίζεται σε τίποτα, ούτε καν στο προηγούμενο. Η επιτυχία, η περιέργεια είναι εφήμερεs. Κάθε φορά ο καλλιτέχνηs πρέπει να ξαναρχίσει από το μηδέν. Το μηδέν αυτό είναι μια άβυσσοs. Ο καλλιτέχνηs ζει μόνο με την ανάσα του. Αν του λείψει, τα πάντα βουλιάζουν. Έτσι αντιμετωπίζει ο άνθρωποs το έργο που γεννιέται." Από την εισαγωγή του Dan Franck στουs "Μποέμ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου