29 Απριλίου 2008

Πάσχα στο Αιτωλικό 2008: οι Επιτάφιοι, ένα βίντεο από τον Αποστόλη και το Δημήτρη Μπλίκα


Το Αιτωλικό της Τέχνης ή αλλιώς etolikoartis.blogspot.com

Ένα νέο ιστολόγιο, με το όνομα "etoliko artis", δημιουργήθηκε πριν από κάποιες μέρες από την Αίθουσα Τέχνης "Έργω 1998". Στόχος του νέου ιστολογίου θα μπορούσε να είναι η σχέση και η στάση μας απέναντι στο ιστορικό και καλλιτεχνικό παρελθόν και παρόν της πόλης που τόσο αγαπάμε και στηρίζουμε αλλά που πληγώσαμε και πληγώνουμε κατά καιρούς. Το Αιτωλικό δεν κατοικείται από κτίρια αλλά από ανθρώπους που θα πρέπει πάνω απ 'όλα να σέβονται τους εαυτούς τους για να μπορούν να σεβαστούν το περιβάλλον, την αρχιτεκτονική κληρονομιά, τις λίγες τέλος πάντων ορατές "ταυτότητες" αυτού του τόπου...Το ιστολόγιο στο οποίο διαβάζεται τώρα αυτήν την ανάρτηση θα διατηρηθεί για λίγο καιρό ακόμα και κάποια στιγμή θα διαγραφεί. Ωστόσο ενα επιλεγμένο μέρος του περιεχομένου του θα μεταφερθεί στο νέο... Καλή αρχή λοιπόν στο αιτωλικάκι που το λένε: etolikoartis.blogspot.com

24 Απριλίου 2008

Aιτωλικό 2008, ο πολιτισμός της... γωνίας.

Όπως πριν έτσι και τώρα, ελέω μονοδρόμου - μόνο που είναι πιο έντονο και απαράδεκτο- αποκτήσαμε και τον πολιτισμό της "γωνίας". Καμία μα καμία γωνία των κάθετων δρόμων που οδηγούν στον αιώνιο Κεντρικό δε μένει ακάλυπτη: κάθε είδους ΙΧ με ποικιλία ιδιοκτητών, "μικρών" ή "μεγάλων", παρκάαααρουν... Την ίδια ώρα όλοι οι παράδρομοι είναι άδειοι μαζί και οι "πεζόδρομοι" που σκοτώνουν την ώρα τους οι οδηγοί του στυλ "λίγο θα κάτσω και θα φύγω σιγά το πράμα..." Από αυτή τη πόλη λείπει ο σεβασμός, η ευγένεια, και η κατανόηση, λείπει η αισθητική στη συμπεριφορά και στην έκφραση, λείπει απλά η "αρχοντιά"... Συμφωνώ πως όλα αυτά δεν υπερισχύουν μεν αλλά υπάρχουν, δε μας χαρακτηρίζουν δε αλλά επιμένουν. Ο πολιτισμός δεν κάνει επιλογές ούτε περιθωροποιεί, δεν έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά, δεν βελτιώνει εμένα και υποβιβάζει εσένα, δεν "πεζοδρομεί" τη ζωή μου για να θάψει το "μεροκάματό" μου με τον πολιτισμό της "γωνίας" του κάθε παρκαδόρου "μπακλαβά γωνία"
Υ.Γ. ευτυχώς η διχοτόμηση της γωνίας παραμένει μαθηματικώς αίνιγμα...

Graffity στο Aιτωλικό.

Το Αιτωλικό μπορεί να γίνει όμορφο με πολλούς εναλλακτικούς τρόπους. Αψυχοι, κρύοι τοίχοι μπορούν να αποκτήσουν το κατάλληλο χρώμα και να γίνουν εικόνα. Η χρωματική "επέμβαση" στο γήπεδο του Άρη Αιτωλικού είναι μια καλή προσπάθεια που βασίστηκε στο γεγονός - κι αυτό ειναι το εξαιρετικά θετικό - ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαφημίζουμε τις δύο τρείς αθηναικές ομάδες και την φθοροποιό αντιπαλότητα που μας δημιουργούν.

Ένα από τα παιδιά που συμμετείχαν στίς "ζωγραφιές" στο γήπεδο, ο "Ασταθής", ασχολείται με την τέχνη, γράφει και ερμηνεύει μουσική και είναι πάντα έτοιμος να προσφέρει σε ότι καλό και πρωτοποριακό του προταθεί. Σαν αυτόν, υπάρχουν στο Αιτωλικό πολλά παιδιά που θέλουν ευκαιρίες και κίνητρα να εκφραστούν και να δημιουργήσουν: κάποιοι επιλεγμένοι χώροι μπορούν να δοθούν στα πινέλα ή στα σπραίυ τους και να μεταμορφωθούν και να μην καταστρέφεται το έργο τους ούτε από τους δυσφορούντες ούτε από τις αρχές. Κάποιοι ίσως πουν ότι η "art street" είναι συνυφασμένη με την παρανομία και το χαμηλό φώς της λάμπας της ΔΕΗ, αλλά το αισθητικά όμορφο, το φρέσκο, το άμεσο και το αυθεντικό δε μπορεί να κρυφτεί...ας το αφήσουμε να λάμψει. Διαβάστε περισσότερα στο http://zkarvelis.blogspot.com.

22 Απριλίου 2008

Η τέχνη στις εκκλησίες μας.


Είναι παρήγορο ότι σώζονται ακόμα λιγοστά αλλά σημαντικά ίχνη από το σπουδαίο ιστορικό και καλλιτεχνικό παρελθόν της βυζαντινής πολιτείας του Αιτωλικού. Ο "Χριστός Νυμφίος", μια μεγάλων διαστάσεων εικόνα (τέμπερα σε στοκαρισμένο ξύλο, 80χ33cm) που βρίσκεται στην Παναγία Αιτωλικού, συμβαδίζει με το πνευμα των ημερών... Χρονολογείται στα 1854 και φέρει την επιγραφή: "ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος". Στο κάτω μέρος, διαβάζουμε: "Δαπάνη Ιωάν<νου> Βουτυρά έτους ΑΩΝΔ". Δείτε περισσότερα στο http://etolikoartis.blogspot.com/

21 Απριλίου 2008

...όπως αγάπησε ο Θωμάς ο Γκόρπας την πόλη του!


Πατρίδα μου
καπρίτσιο και νταλκά ηλιοβασίλεμα στα βυσσινιά
δάκρυα 'αργοκύλητα και ψεύτικα φιλιά και του ντουνιά
πορτραίτα στα πακέτα των τσιγάρων μου και μες στα πρώτα
αγαπημένα μου τραγούδια να μικραίνεις μες στα χνώτα
να μου μικραίνεις αχ να σκιζομαι να μη σε πιάνω
μέσα στα ξένα αθηναίηκα χνώτα και
απάνω που σ 'έβρισκα διά μέσου νέας αγάπης
πάλι να σε χάνω...
Πατρίδα μου
πρώτη μεγάλη αγάπη μου και πρώτη γλύκα της ζωής
χρυσάφι στα σκοτάδια μάτια μου και λάδι της ψυχής
σκαμμένος τώρα από ποταπότητες εχθρούς και φίλους
ξαναθυμάμαι αετούς στεφάνια σάλτσινα και μύλους
χασίσια που με ξεγελάν και λέω πως σε φτάνω
μες στα τραγούδια μου οπου όλο σε βρίσκω και σε χάνω
πόλη μου που με πας από τον κάτω κόσμο στον απάνω...
...Κάθε τόσο επιστρέφουν τ 'αρμυρίκια και τα ευκάλυπτα της νιότης μου στην πατρίδα, Κάθε τόσο επιστρέφουν οι παιδικοί μου φίλοι και τα κοριτσάκια που παίζαμε το κρυφτούλι. Κάθε τόσο επιστρέφω στο Μεσολόγγι του '40 ξυπόλυτος και πεινασμένος πρόωρα μεγαλωμένος και μελαγχολικός. Αυτά που σίγουρα δεν θα πεθάνουν είναι τα επιστρέφοντα....
Θυμάμαι τώρα τις κωλοφωτιές τις ζεστές καλοκαιριάτικες νύχτες στο παλιό Μεσολόγγι. Τους φίλους τότε. Τα βάσανα, τις ανέχειες. Τα ωραία της φύσης και τα ωραία μέσα στη φύση. Μια σκόνη και την έχω στη φούχτα μου, για λογαριασμό τόσων και τόσων. Μια ομορφιά μετέωρη μέσα στο σύμπαν κι εγώ τη βλέπω.
Δεν γράφεται, ούτε λέγεται το πόσο αγαπάω το Μεσολόγγι, ενώ χάνομαι μέσα στα χαρτιά του και στις φωτογραφίες του. Το ίδιο με το τραγούδι, την Αθήνα , την Ελλάδα...

"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ" του Θωμά Γκόρπα, ο αιώνιος σπαραγμός της επαρχιακής πολιτείας.


Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
...Εδώ λησμονημένη επαρχία εδώ τρομερό καλοκαίρι.
Νεαροί εργάτες που για πάντα χάλασαν υγεία και ομορφιά
στις αλυκές στο ράντισμα στα ρύζα και στα έργα
μόνη τους παρηγοριά έχουν τα λαικά τ 'αγαπημένα τους λαικά.
παιδιά του γυμνασίου πεινασμένα σεξουαλικά και νευρασθενικά
προτιμούν μελοδραματικές ταινίες που τελειώνουν με γάμο
στην εκκλησία μπράβο και πολλά λεφτά
βρίσκουν ένα μεθύσι στην πρέφα άλλο στο ματσ και τη σιγουριά
στην παρέα των χαφιέδων.
Απόφοιτοι γυμνασίου που ξεράθηκαν προτού ανθίσουν
στην ελάχιστη καρέκλα του γραφιά
απόφοιτοι γυμνασίου που χορτάριασαν στο διάδρομο του γραφείου του κυρίου βουλευτή.
Αξιολύπητοι φαντάροι που ήρθαν να κάνουν την άδεια στο χωριό τους.
Αυτοί που τρώνε απ 'όλα τα σκατά μπας και δεν μεγαλώσει το άνθος του μέλλοντος
αυτοί που πίνουν όλα τα χασίσια του καθεστώτος
μπας και η πατρίδα μαραθεί.
Αυτοί και οι άλλοι που κουβαλάν εδώ το μαυρισμένο ουρανό της Αθήνας
και τα κόκινα συνθήματα της Αθήνας
και το χνώτο των προδοσιών της Αθήνας.
Οι άλλοι που όλα τα δίνουν και δεν παίρνουν τίποτε και κάποτε αργά ή γρήγορα
πληρώνουν το "λάθος" τους με τον ρεκασμό των μεν με την περιφρόνηση των δε...
Μεγάλε Δρόμε σπαραγμέ παγιδεμένη νιότη ορυχείο κομμένο
απ 'το φως που κάποτε το φέρναμε έως εσέ
ορυχείο με τα χέρια απλωμένα προς το φως
που πάντα φέρνουν κάποιοι ποτέ πεθαμένο μες στο τελικό σκοτάδι
ποτέ λησμονημένο από τη νεολαία τη φλογισμένη.
Τώρα αγαπημένο απ 'τους εκλεκτούς δεκαεφτάρηδες και εικοσάρηδες
πιο εκλεκτούς από μας κι όλους τους πριν από μας.
Και τούτο δω τ 'αβάσταχτο ποίημα που βγαίνει σαν παιδί
μέσα απ 'τα σπλάχνα μου ωραίο χυδαίο τρομερό
επιδεκτικό σε βίαιες αντιδράσεις χωρίς αρχή και χωρίς τέλος
ένα Χαίρε σε σας που τώρα περπατάτε στο Μεγάλο Δρόμο
μ 'όλη μου την πίστη μ 'όλη μου την αγάπη
ένα Χαίρε που σκίζει στα δύο ΄
το Τώρα στο Χτες και στο Άυριο...

17 Απριλίου 2008







Μικρό και πένθιμο αφιέρωμα στα παλιά γεφύρια...


Όπως λέμε "στα παλιά μας τα παπούτσια" και όπως θα πούμε σε λίγο "Ν'εα Μακεδονία", γιατί το νέο, το "καινουργές" έχει τη γοητεία του βρε αδερφέ. έτσι ακριβώς φερθήκαμε και φερόμαστε στα γεφύρια μας: ένα από τα ελάχιστα δείγματα λαικής αρχιτεκτονικής, με άριστη αισθητική και μεγάλη, πολύ μεγάλη συναισθηματική αξία για όλους...Στις προηγούμενες αναρτήσεις ,φωτογραφικά στιγμιότυπα από την ιστορία τους: "μια φορά κι έναν καιρό..."

16 Απριλίου 2008

Γεφύρια Αιτωλικού, άρση του πολιτισμού μας...

Αιτωλικό 2008, στο βάθος μόλις που διακρίνονται τα ανατολικά γεφύρια... με μια νταλίκα στη ράχη τους έτσι, για να μή ξεχνούν τα "βασανά" τους - μόλις που διακρίνονται, σαν τις καμάρες τους: μια λευκή λεπτή γραμμή που περιμένει την "άρση" της. Μερικοί στην πόλη λένε: "σιγά το πράμα, θα φτιάξουν νέα μεγάλη γέφυρα, αυτό σημαίνει πρόοδος..." τι παράξενες λέξεις στ'αλήθεια: "νέο", "μεγάλο", "πρόοδος". Αλλά εγώ είμαι της "συντήρησης" κι ότι κι αν πώ άδικο θα 'χω... τι να λέμε τώρα στους "πολιτευτάς".

14 Απριλίου 2008

Γράμμα σ΄ένα νέο ποιητή


Μ΄αρέσει πολύ που νέοι άνθρωποι στην πόλη μας, ξεφεύγουν με τη δύναμη του μυαλού τους και τη δημιουργικότητά τους από τη φτωχή καθημερινότητα αυτού του τόπου. Ο Αντώνης Χαραλάμπους, τελειώνοντας την φοιτητική του εμπειρία στα Γιάννενα, επιστρέφει. Μουσικός, με φρέσκιες ιδέες, και πολλή όρεξη. Με συγκινεί ιδιαίτερα το ότι κάνει ποίηση υπογράφοντας μάλιστα ως Δ.Χαρέτης. Είναι καλό που ο Αντώνης μας φορτώνει τις μνήμες του...
Να μια μικρή επιλογή από τα στιχουργικά του ταξίδια:

κι όταν θα πάψει
το κορμί ν'αντέχει
τις κακουχίες του
δεν θα πάψει ποτέ
η αποψινή βροχή.
...............
διάλεξε
ποιόν θες να σώσεις,
τ'αντερά μου αντέχουν
όλες σου τις ιστορίες.
...................
ταλαίπωρες μέρες
και μέσα τους εγώ
γυρεύοντας τόπο
να ξεράσω
τις κουρασμένες σκέψεις μου

7 Απριλίου 2008

"Σύνθεση με γεφύρια ΙΙ"


Στο σχεδόν κυβιστικό αυτό έργο, δούλεψα με την τεχνική της τέμπερας, που και αυτό είναι υδατόχρωμα σαν την ακουαρέλα, αλλά δεν διαθέτει την διαύγεια της και ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα πολλαπλών επικαλύψεων της ζωγραφικής επιφάνειας. Η χρήση της τέμπερας είναι παλαιότερη του λαδιού, το ίδιο ανθεκτική και με παρόμοια αποτελέσματα. Η Βυζαντινή Αγιογραφία χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά αυτό το μέσο (σκόνη χρώματος ανακατεμένο με κρόκο αυγού) ενώ οι δυτικοί καλλιτέχνες επιδιώκοντας ρεαλιστικότερα αποτελέσματα προτίμησαν τη σκόνη-χρώμα, να την αναμιγνείουν με ραφιναρισμένα φυτικά έλαια (λινόλαιο, παπαρουνέλαιο κ.α.)

"Σύνθεση με γεφύρια"


Το μέσο που χρησιμοποίησα γι αυτό το έργο είναι η υδατογραφία (ακουαρέλα). Η συγκεκριμένη τεχνική απαιτεί αμεσότητα στην εκτέλεσή της και το αποτέλεσμα που δίνει - λόγω της διαφάνειας των χρωμάτων που δεν "κρύβουν" και δεν "κρύβονται" - είναι διαυγές και "δροσερό". Από την εποχή που η υδατογραφία χρησιμοποιούνταν για αρχικές μελέτες έργων έφτασε να γίνει ξεχωριστό όσο και δύσκολο ζωγραφικό είδος πάνω στο οποίο έχουν δοκιμαστεί σχεδόν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες με εξαιρετικά αποτελέσματα.

5 Απριλίου 2008

Διαβάζοντας έναν πίνακα...


Στο έργο μου το "Το συνειδητό μάτι", δανείστηκα τον τίτλο του, από το ομότιτλο δοκίμιο πάνω στη φύση της Σύγχρονης Τέχνης και της όρασης, της Πόλυς Κάσδα (εκδ. Αιγόκερος/Τέχνη, 1988), η οπία σημειώνει στον πρόλογό της: "... η Τέχνη μας δίνει μια άμεση καταγραφή του τρόπου που βλέπουμε τον κόσμο. Στην σύγχρονη Τέχνη, δεν βλέπουμε τον κόσμο αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό την ώρα που βλέπει τον κόσμο. Η Σύγχρονη Τέχνη είναι μια υπερβατική λειτουργία που μεταθέτει το ενδιαφέρον μας από τα φαινόμενα του κόσμου στη ψυχή..."

3 Απριλίου 2008

Έκθεση της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών: "Aστικά τοπία"


Στη Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, εγκαινιάζεται το Σάββατο 5 Απριλίου, η ομαδική έκθεση χαρακτικής της δραστήριας ΕΕΧ, ενεργό μέλος της οποίας είναι και ο συμπολίτης μας Γρηγ. Κότσαρης. Σε σχετική μας επικοινωνία με το πρόεδρο της, κο Νίκο Δεσεκόπουλο, μάθαμε ό,τι κάτι σχεδιάζεται να γίνει και στο Αιτωλικό μέσα στο Μάιο. Είναι σημαντικό: το Μουσείο Βάσως Κατράκη, δεν είναι μόνο "μουσείο" αλλά όπως συνεχίζεται στον τίτλο του είναι και "Κέντρο Εικαστικών Τεχνών", με σκοπό να προβάλλει και να μεταδόσει την τέχνη τηs Χαρακτικής. Η ίδια η Βάσω άλλωστε ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕΧ και νομίζουμε ό,τι θα χαιρόνταν να φιλοξενήσει στο "σπίτι" της πλέον... τα δικά της παιδιά.

2 Απριλίου 2008

Mνήμη Δήμου Μαυρομμάτη - in memoriam

"AΣΙΟΔΟΞΙΑ"

Ας υποθέσουμε πως ακόμη δεν φτάσαμε εδώ: στο μαύρο αδιέξοδο στην άβυσσο του νου. Ας υποθέσουμε πως δεν είναι κρίσιμο μέγεθος ο εσμός των δημοσιογράφων (πρώην, εν ενεργεία και επερχομένων), των οποίων η "πολυφωνία" οφείλεται στην ποικιλία των συμφερόντων που υπηρετούν και στο βαθμό της άγνοιας τους. Ας υποθέσουμε πως οι διάφοροι "έγκυροι" (καλλιτέχνες, επώνυμοι, απολογητές της ...ελευθερίας του ..."χεζ' όπου βούλοι" και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις) είναι απλώς τα σκυλιά που γαβγίζουν εκεί που τα ταίζουν και πως θα μείνουν με την κενότητα των δήθεν συλλογισμών τους . Ας υποθέσουμε πως αφεντικά των καναλιών-πεντέξι από τους ισχυρότερους, πλουσιότερους και... εντιμότερους Έλληνες, που ανέλαβαν εργολαβικά την έκπτωση των Ελλήνων, διατηρώντας την τιμή και την υποληψή τους, ας υποθέσουμε ότι δεν είναι τόσο ισχυροί όσο φοβόμαστε και κάποτε θα χάσουν το παιχνίδι. Μετά από τόσες υποθέσεις, "εμείς", οι "άλλοι", αν υπάρχουμε, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Θα μπορούσαμε ίσως, να είμαστε το το δημοκρατικό εκείνο πλήθος που εισφέρει, κατά τον Αριστοτέλη, στη δημοκρατική κοινωνία το άθροισμα των θετικών-σε αρετή και σοφία- μόνο χαρακτηριστικών του. Χρειάζεται όμως γι'αυτό ήθος αδιάφθορο και αυτό που λείπει, κοινωνική δομή και πίστη στη δημοκρατική συλλογικότητα. Οι στεγνοί κόκκοι της άμμου που αποτελούν τις μάζες αδυνατούν εξ ορισμού να συγκροτήσουν δομή, να συνδεθούν και να πράξουν οτιδήποτε συλλογικά. Οι "μεγάλοι αδερφοι" άλλωστε φροντίζουν να προσθέτουν τα αρνητικά της μοναχικής αθλιότητας του καθενός. Το μόνο λοιπόν που μας μένει είναι η συντήρηση όποιων δομών επιβιώνουν και η οργάνωση της πιο απόλυτης εχθρότητας προς τους θεούς των ανέμων που κατασκευάζουν ευκαιριακά ανάγλυφα, φυσώντας τους κόκκους της άμμου στη σύγχρονη Σαχάρα.
Θα μπορούσαμε ακόμη, ίσως, με την προτροπή και του Έγελου, να ασκήσουμε εκείνη την "πανουργία του πνεύματος", που παγιδεύει τα πλήθη για να τα ανεβάσει ένα επίπεδο παραπάνω. Θα μπορούσαμε, αν οι διανοητές μας είχαν επιβιώσει ως όμιλος λειτουργικός σε ρόλους αντιπαράθεσης με τις εξουσίες. Αν ήμασταν αρκετοί.
Ως έχουν τα πράγματα, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως, αν υπάρχουμε, ειμαστε λίγοι. Πολυ λίγοι και αβέβαιοι. Και σχεδόν κάθε ενέργεια, εκτός από υψηλό προσωοικό κόστος, θα έχει και μια πειραματικού χαρακτήρα ανασφάλεια. Έτσι όμως ξεκίνησαν όλες οι διαδρομές του ανθρώπου που μνημειώθηκαν σαν μεγάλες.
Στους πρώιμους βυζαντινούς χρόνους, ζούσε έξω από τα τείχη της Βασιλευουσας ένας τελευταίος εοικούρειος φιλόσοφος. Η καλλιεργειά του και η φιλοσοφία του δεν του άφηναν περιθώρια για ψευδαισθήσεις σχετικά με τον επερχόμενο χριστιανικό Μεσαίωνα. Ως καθήκον του απέναντι στον άνθρωπο επέλεξε να αντιγράφει και να θάβει- αρχικά τις "δόξες" του Επίκουρου και αργότερα ό,τι σημαντικό γνώριζε, με τη σκέψη πως η ανθρωποτητα (αν ποτέ συνέλθει) να μη χρειαστεί να ξεκινήσει από το μηδέν, αν μερικά από τα γραπτά εκείνα βρισκόνταν, Όποιος σε αυτήν τη συμπεριφορά δεν διαβλέπει αισιοδοξία, καλά θα κάνει να δεχθεί γρήγορα ότι ανήκει στο σύστημα.
Αν η αρετή δεν είναι διδακτή, η πραγματική δημοκρατία είναι αδύνατη.
Κυκλοφορούν φυσικά πολλές ερζάτς-δημοκρατίες, καλές για όσους ψάχνουν προσχήματα για το συμβιβασμό τους. Ασκούν, σε πρώτη φάση την αρετή και τη διδάσκουν όπου βρούν.
Η Δημοκρατία είναι σφαιρικότερο είδος, μη συγχρονικό. Συμπεριλαμβάνει στη σφαίρα της τους αγέννητους και τους πεθαμένους. Είναι υπόθεση του αύριο, αν είμαστε αισιόδοξοι.

Δήμος Μαυρομμάτης. 10/3/2002.
Ο Δήμος ανέστησε το πανηγύρι του Αη Λια και συνεχίζει να ζει στις καρδιές αυτών που συνεχίζουν...
Περισσότερα στην ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγιου Ηλία: www.psagiosilias.gr


Μνήμη Θωμά Γκόρπα...


"Aπόφοιτοι Γυμνασίου "(Μνήμη Γιώργη Ζάρκου).

΄

Νεολαίε με το χαρτί του γυμνασίου\εσύ που στο σχολείο σήκωνεs το χέρι για να πεις

Οχι το μάθημα μα την αλήθεια

σήκωνες πάντα αυτό το χέρι που το γέννησε

της δικαιοσύνης ο καημός κ' η σιγουριά του αύριο.

Νεολαίε με το χαρτί του γυμνασίου

τα χέρια σου ανεβοκατεβαίνουν

πάνω σε τραπέζια καφενείων

καταχνιασμένων από την τσιγαρίλα

και τις ανάσες πεινασμένων

τα χέρια σου ανεβοκατεβαίνουν

πάνω σε μεγάλες πόρτες

που ποτέ δε θ΄ανοίξουν από μέσα.

Νεολαίε με το χαρτί του γυμνασίου

είσαι η φωτιά που ετοιμάζει η απελπισία

και θα κάψει τις σημαίες των αρχόντων.

και αν το ψωμί κ' η γνώση ανταλλάσσονται

Με τ' άλλο χαρτί που εσύ δεν έχεις

μην αρνηθείς γι' αυτό το ρόλο που σου ανάθεσε ο καιρός.

οι μέρες μας κυλούν σαν χειμωνιάτικα ποτάμια

στους δρόμους φέγγουν φαναράκια μίσους

στους δρόμους αλαφιάζονται οι μικρές παρέες

καθώς απ' τις γωνιές οι μισθοφόροι

με στιλέτα ξεμπουκάρουν και παγίδες.

Όμως τα δαγκωμένα λόγια ακολουθούν τραγούδια.

"Αναπόληση"

Θα καταργήσω τον ουρανό

Θα καταργήσω τη γη

και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί

γιά ένα ποτό για ένα τραγούδι για ένα χορό

κ' εσύ

να περνάς απ΄έξω.

Ο Θωμάς..."'άναμμα τσιγάρου κατά λάθος

από φεγγάρι..."