Πατρίδα μου
καπρίτσιο και νταλκά ηλιοβασίλεμα στα βυσσινιά
δάκρυα 'αργοκύλητα και ψεύτικα φιλιά και του ντουνιά
πορτραίτα στα πακέτα των τσιγάρων μου και μες στα πρώτα
αγαπημένα μου τραγούδια να μικραίνεις μες στα χνώτα
να μου μικραίνεις αχ να σκιζομαι να μη σε πιάνω
μέσα στα ξένα αθηναίηκα χνώτα και
απάνω που σ 'έβρισκα διά μέσου νέας αγάπης
πάλι να σε χάνω...
Πατρίδα μου
πρώτη μεγάλη αγάπη μου και πρώτη γλύκα της ζωής
χρυσάφι στα σκοτάδια μάτια μου και λάδι της ψυχής
σκαμμένος τώρα από ποταπότητες εχθρούς και φίλους
ξαναθυμάμαι αετούς στεφάνια σάλτσινα και μύλους
χασίσια που με ξεγελάν και λέω πως σε φτάνω
μες στα τραγούδια μου οπου όλο σε βρίσκω και σε χάνω
πόλη μου που με πας από τον κάτω κόσμο στον απάνω...
...Κάθε τόσο επιστρέφουν τ 'αρμυρίκια και τα ευκάλυπτα της νιότης μου στην πατρίδα, Κάθε τόσο επιστρέφουν οι παιδικοί μου φίλοι και τα κοριτσάκια που παίζαμε το κρυφτούλι. Κάθε τόσο επιστρέφω στο Μεσολόγγι του '40 ξυπόλυτος και πεινασμένος πρόωρα μεγαλωμένος και μελαγχολικός. Αυτά που σίγουρα δεν θα πεθάνουν είναι τα επιστρέφοντα....
Θυμάμαι τώρα τις κωλοφωτιές τις ζεστές καλοκαιριάτικες νύχτες στο παλιό Μεσολόγγι. Τους φίλους τότε. Τα βάσανα, τις ανέχειες. Τα ωραία της φύσης και τα ωραία μέσα στη φύση. Μια σκόνη και την έχω στη φούχτα μου, για λογαριασμό τόσων και τόσων. Μια ομορφιά μετέωρη μέσα στο σύμπαν κι εγώ τη βλέπω.
Δεν γράφεται, ούτε λέγεται το πόσο αγαπάω το Μεσολόγγι, ενώ χάνομαι μέσα στα χαρτιά του και στις φωτογραφίες του. Το ίδιο με το τραγούδι, την Αθήνα , την Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου