Μπλε, Νο 5

Λάδι σε μουσαμά, 60χ80, 2002 -Γρ. Κότσαρης

Figures no35

Αυγοτέμπερα σε χαρτί Fabriano, 20x30, 2008

Figures no35

Αυγοτέμπερα σε χαρτί Fabriano, 20x30, 2008

Figures no 34

Αυγοτέμπερα σε χαρτί Fabriano, 20x30. 2008

Γέφυρα 1/2...

Λάδι και στόκος σε ξύλο (50χ65, 2005)

Σχολί-ωσις

Ο τρόπος που αντιλαμβανόματε τα γεγονότα και τις καταστάσεις, το αισθητικό μέρος της ζωής, έιτε εδώ σε αυτή την πόλη, είτε οπουδήποτε αλλού προτιμούμε να τα δούμε "ποιητικά". Είμαστε απόλυτοι στο ένα και μοναδικό μήνυμα της Τέχνης: είναι πάντα ποιητικό, ακόμα κι όταν σου "σερβίρει" τους συστρεφόμενους αγγέλους του Γκρέκο και τα φλεγόμενα υγρά τοπία του Τurner, αλλά και όταν παριστάνει το περιθώριο του Λωτρέκ, το στιγμιαίο θεατράλε αστείο στην παρέα, ή το κόλλημα κάποιων "ψώνιων" να κάνουν αυτό που γουστάρουν για τον εαυτό τους, γνήσια χωρίς στήσιμο, δήθεν κουλτούρα και αδυναμία αυθεντικότητας στην έκφραση... Η Τέχνη είναι κάτι πολύ απλό και λέει κάθε φορά αλλάζοντας πρόσωπα και τρόπους τα ίδια πράγματα.
"Δείτε τα πρόσωπα των ανθρώπων καθώς περνούν από τις διαβάσεις των πεζών. Δείτε τους φθαρμένους τοίχους με τις σχισμένες αφίσες και τα πολύχρωμα συνθήματα. Δείτε τα κουρελιασμένα σύννεφα καθώς δύει ο ήλιος το απόγευμα. Δείτε το απέναντι δέντρο καθώς βγαίνουν οι μικροί βλαστοί περιμένοντας την άνοιξη. Θά έχετε κάνει μια καλή αρχή και υπάρχει ελπίδα να αισθανθείτε τα έργα όλων των εποχών.
Δεν είναι υποχρεωτικό να αισθάνεστε και να αγαπάτε την τέχνη.
Απλώς είναι ένα προνόμιο.
Αλλά τι προνόμιο!"
Δημήτρης Μυταράς, "Ο σκύλος δαγκώνει",εκδ. Κέδρος, Αθ. 1997.

For the spirit that walks in shadow

"Συμβαίνει κάποτε τα πράγματα να μη γίνονται όπως έπρεπε να γίνουν, το φως της μέρας να μη διαλύει τη νύχτα, οι εφιάλτες να μην τελειώνουν, η "άλλη" πλευρά να συνεχίζει την τυραννική παρουσία της, παρά τις επιταγές της "λογικής¨ και της "πραγματικότητας". Σε κάθε ζωή, ακόμα και στην πιο "πεζή", και στην πιο τέλεια ρυθμισμένη, υπάρχουν σχισμές, ίσως αδιόρατες, ίσως ηθελημένα αγνοημένες, που αποκαλύπτουν κ ά τ ι ά λ λ ο, τη νυχτερινή πλευρά της ζωής, τις εξαιρέσεις, ανησυχητικές εκδηλώσεις της διαβολικής πορείας των πραγμάτων, της φθοράς, της τρέλας, της αρρώστιας, του θανάτου, τα παντοδύναμα σκοτάδια του κόσμου. Ο Edgar Allan Poe αφιέρωσε όλο του το έργο κι ίσως και τη ζωή του στη μελέτη (και στην πραγματοποίηση) αυτών των εξαιρέσεων. Στην ποιησή του, στα κριτικά του δοκίμια και τα διηγηματά του δημιούργησε έναν κόσμο ονειρικό και μαύρο [...] α ν τ ί σ τ ρ ο φ ο του πραγματικού. Η λογοτεχνία, η τέχνη γενικότερα, δεν έχει άλλο νόημα αν δεν δημιουργεί, σαν ένας παράξενος καθρέφτης, την ά ρ ν η σ η του κόσμου που μας περιβάλλει [...] Η μυστική και απειλήτική λογική της ποίησης αποτελούν όλα μέρος αυτών που οι άνθρωποι θέλουν να ξεχάσουν και ο ποιητής θέλει να θυμάται, για να περισώσει τη νυχτερινή όψη της ζωής που ολοένα χάνεται στις ωφελιμιστικές κοινωνίες του κέρδους, της προόδου και του φωτός."
Γιώργος Κορόντζης, "Η Ποίηση της Εξαίρεσης" (περιοδ. "Διαβάζω", αρ. 112, Αθ. 13 Φεβρ. 1985, σ. 14)
(κόλλες και σκόνη σε πανί εμβαπτισμένο σε στόκο, 60χ80, 2005)

Σύνθεση Νο 33

"Και δεν αντέχω, θα τ' ακούσεις όλα,
τίποτα δεν σκέπασε η λήθη.
Θα σου τα πω σαν ένα παραμύθι
καρδιά μου ερημική κι' ονειροπόλα."
Μαρία Πολυδούρη, "θυσία"
λάδι σε μουσαμά, ( 60χ120, 2005)

Σύνθεση Νο 28

"Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα θυμάμαι..."
Ν. Καββαδίας, "Οι εφτά νάνοι στο s/s Cyrenia. (Τραβέρσο)
λάδι, ακρυλικό, ακουαρέλα και στόκος σε ξύλο. (50χ70, πριν το 2005)

Σύνθεση Νο 23

"Και σ 'έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' τον δίκαιο ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη."
Ν. Καββαδίας, "Αντινομία"(Τραβέρσο)
(λάδι, ακρυλικό, ακουαρέλα και στόκος σε ξύλο, 60χ100, πριν το 2005)

Σύνθεση Νο 21

Χέρι ανθρώπου...ζητάει να πάρει; αφήνει κάτι; ζει ή έχει πεθάνει;
(λάδι σε ξύλο, 40χ60-λεπτομέρεια, πριν το 2005)

Εσπερινός...

Μπλε το πέλαγος, βαθύ,
το φεγγάρι κουτσοπίνει το κρασί του με το κύμα...
(λάδι σε ξύλο,80χ90, 2005)

Απόγευμα καλοκαιριού...

Κάθε χρόνο, μήνας Αύγουστος, γιορτή στην πόλη...
(λάδι, 80χ110, 2004)

Παράθυρα I και II

Έργα του 2000, (λάδι σε ξύλο, 60χ110)

Μερικά χαρακτικά του Γρ. Κότσαρη των ετών 2004-05

Τι είναι τελικά ένα χαρακτικό έργο;

Με αφορμή τη λειτουργία του Μουσείου Βάσως Κατράκη και και για να μη το ξεχνάμε και Κέντρου Χαρακτικών Τεχνών, αρκετός κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να ρωτάει για την xαρακτική εικαστική έκφραση και το χαρακτικό έργο. Πολλοί ταυτίζουν - επειδή αγνοούν τη διαδικασία παραγωγής του, ότι το χαρακτικό είναι η μήτρα-χαραγμένη πλάκα (ξύλο, χαλκός, πέτρα, λινόλεουμ κ.α) και όχι το αναπαραχθέν και τυπωμένο στο χαρτί αντίτυπο από αυτή τη μήτρα. Ας δούμε μερικές χρήσιμες επισημάνσεις για το αυθεντικό χαρακτικό έργο:

1. Χαρακτικό λέγεται το τυπωμένο χαρτί (όχι η πλάκα που φέρει χαραγμένη την εικόνα και μάλιστα αντίστροφα από το αρχικό σχέδιο).

2. Η πλάκα του χαρακτικού φιλοτεχνείται από τον καλλιτέχνη και μόνο. Τότε μόνο το χαρακτικό θεωρείται γνήσιο.

3. Τα γνήσια χαρακτικά έιναι πρωτότυπα έργα.

4. Η πλάκα-"μήτρα" παρουσιάζει την εικόνα αντίστροφη ως προς το τύπωμα.

5. Κάθε τεχνική-μέθοδος της χαρακτικής και των γραφικών τεχνών έχει τα δικά της υλικά χάραξης, δικά της μελάνια και επίσης ειδικά χαρτιά.

6. Τα πρώτα πειραματικά αντίτυπα ονομάζονται "δοκίμια", αριθμούνται και χαρακτηρίζονται με αρχικά λέξεων (ΕΑ,ΕΕ,ΑP κλπ) ή με ολόκληρες λέξεις (Epreuve, Etat, Proof, κλπ).

7. Η αρίθμηση του χαρακτικού μπαίνει κάτω και αριστερά από το θέμα του με κλάσμα, που έχει αριθμητή το συγκεκριμένο αντίτυπο και παρονομαστή το σύνολο των τυπωμάτων.

Αρκετές φορές ο τίτλος του έργου γράφεται στο κέντρο, κάτω από το θέμα. Ο καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να τυπώσει επιπλέον το 20% του συνολικού αριθμού για προσωπική του χρήση και η αρίθμηση των αντιτύπων αυτών γίνεται γίνεται με λατινικούς αριθμούς (π.χ. ΕΑ/ΙΧΧ ή ΕΑ ΙΙ/Χ).

8. Μετά την εκτύπωση και του τελευταίου αντιτύπου ενός χαρακτικού, η πλάκα είτε αχρηστεύεται, είτε φυλάσσεται για ανατύπωση στο μέλλον. Στην περίπτωση αυτή αυτό πρέπει να δηλώνεται από τον δημιουργό δίπλα στον αριθμό ως Σειρά Β'.

(Δημ. Παυλόπουλος, Χαρακτική και γραφικές Τέχνες, εκδ. Εταιρία Α. Τάσσος, 1995, Αθήνα)

Επίσης στισ 18 Δεκεμβρίου 1964, το Εθνικό Συνέδριο Γάλλων Χαρακτών έδωσε τον παρακάτω ορισμό για το πρωτότυπο χαρακτικό έργο:

Θεωρούνται ως χαρακτικά οι πρωτότυπες ξυλογραφίες και λιθογραφίες που έχουν τυπωθεί από μία ή περισσότερες πλάκες με οποιαδήποτε τεχνική - εκτός από τις μηχανικές και φωτοχημικές μεθόδους - αλλά το σχέδιο, η χάραξη και η εκτύπωση είναι έργο του ίδιου του καλλιτέχνη. Μόνο τα χαρακτικά που πληρούν αυτούς τους όρους έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Πρωτότυπα.

Στη φωτογραφία λεπτομέρεια από μια χαραγμένη ξύλινη πλάκα(φλαμούρι) του Γρ. Κότσαρη.

Στιγμιότυπα.

Τα χαμένα χρώματα της γειτονιάς μας...
Μικτή τεχνική (λάδι, ακρυλικό, χρυσός, άμμος σε ξύλο και μουσαμά (40χ100, 2007)

On the water...

"...Καθώς ο ζωγράφος με την τοπιογραφία του πρέπει να διδάσκει την όρασή μας
και ν 'ανοίγει μπροστά μας σημεία απόψεων που δεν τα είχαμε φανταστεί."
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, "Τα πρόσωπα και τα κείμενα", τομ. Β'.
Λάδι σε ξύλο (40χ50, 2007)

Etoliko tales, I και ΙΙ.

Μικτή τεχνική (λάδι, χρυσός και ψηφιδωτό σε μουσαμά, 30χ40, 2007)

Etoliko dreaming...ΙΙ

περνούν οι μέρες και οι νύχτες σαν όνειρα παλιά...

Λάδι σε μουσαμά (60χ100, 2007)

Surealistic Etoliko I και ΙΙ

Λάδι και ακρυλικό σε μουσαμά και φύλλο χρυσού (30χ40, 2007).

Ο μεταβυζαντινός σουρεαλισμός...

Kόκκινο, κίτρινο, μπλε...

Λάδι σε μουσαμά, (20χ50, 2008)

Λιμνοθαλασσιώτες...

Δύο αφαιρετικά πορτραίτα ανθρώπων της λιμνοθάλασσας, πάνω σε ξύλο (λάδι και φύλλο χρυσού, 50χ60, 2007).

Αιτωλικού ενδοχώρα #1

Το Αιτωλικό, ίσως είναι η μοναδική πόλη του νομού που εκτός από το μεγάλο αριθμό των εκκλησιών που περιλαμβάνει στον αστικό ιστό της , πάνω στο νησί , περιβάλλεται από αρκετά ξωκκλήσια ενταγμένα αρμονικά στο φυσικό τους περιβάλλον και τα οποία τονίζουν το βυζαντινό, εκκλησιαστικό και πολιτιστικό status της πόλης μας πριν ακόμα εμφανιστεί στον ορίζοντα της λιμνοθάλασσας το Μεσολόγγι. Αυτό δικαιολογεί και το μεγάλο αριθμό κινητών και ακίνητων θησαυρών που διατηρούνται αλλά δεν προβάλλονται όπως θα έπρεπε. Δεν μιλάμε για το ιστορικό ξωκκλήσι της Αγιαγάθης(φωτό) που είναι μεταγενέστερο, αλλά για τον Αη Νικόλα τον Κρεμαστό - μοναδικό στον ελλαδικό χώρο μνημείο - την παλαιοχριστιανική Βασιλική της Φοινικιάς, την Αγία Παρασκευή του 17ου αι, τον Αη Νικόλα τον Κούντρο που έχει τη δική του αιτία για το πώς χτίστηκε ένας ναός αφιερωμένος σε έναν άγνωστο στην περιοχή άγιο, τον λιθόστρωτο δρόμο πάνω από το Κεφαλόβρυσο - ευτυχώς σώζονται ακόμα μεγάλα τμήματά του - που οδηγεί στα Ελληνικά και είναι συνέχεια του δρόμου που οδηγούσε από τους αρχαίους ακόμα χρόνους στο Θέρμο, τον Αη δημήτρη στα νοτιοδυτικά του Κατσά και κάποιες φορητές εικόνες επίσης, που δυστυχώς " διατηρούνται" στις εκκλησίες μας... Αν μπορούσαμε να τα αξιοποιήσουμε όλα αυτά (και η αναφορά στις περιπτώσεις έγινε εν συντομία και επιλεκτικά), πως θα ήταν άραγε το Αιτωλικό, πως θα ήταν η πόλη που έχει έναν Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο και μία Βάσω Κατράκη στον 20 αι, όταν το Μεσολόγγι υπερισχύει επικοινωνιακά, προβάλλοντας προσωπικότητες του 19ου αι και έναν Παλαμά που κατά τα άλλα γεννήθηκε στην Πάτρα και στο μεσολογγίτικο περασμά του έγραψε κι ένα πραγματικά αξεπέραστο τραγούδι για τη λιμνοθάλασσα, όχι μόνο για τη μεσολογγίτικη αλλά για τη λιμνοθάλασσα όλων μας...
Στη φωτό, το ξωκκλήσι της Αγιαγάθης, μια ακουαρέλα του 2001, ζωγραφισμένο σε μια μεσημεριάτικη φθινοπωρινή βόλτα, μετά τον απόηχο του πανηγυριού μας...

Στα σοκάκια του Αιτωλικού Ι

Τα σοκάκια, τα ιδιόμορφα και όμορφα στενά αυτής της πόλης που χαρακτηρίζουν τον ιδιαίτερο πολεοδομικό της χαρακτήρα, κρατούν ακόμα το χρώμα τους και ενθουσιάζουν τον επισκέπτη. Οι λιγοστές αντιαισθητικές επεμβάσεις μπορεί να άλλαξαν την αρχική τους εικόνα αλλά όταν δεν υπάρχει κοινή πολιτική αντιμετώπισης της συνολικής εικόνας της πόλης, πάντα θά έχουμε "τρωτά" σημεία. Στη φωτογραφία, ένα αιτωλικιώτικο στενό που δικαιολογεί απόλυτα αυτό που λέμε πάντα: το Αιτωλικό στις λεπτομέρειες είναι μεγάλο...

Τοπίο στην ομίχλη...

Τοπίο στην ομίχλη... Έτσι μοιάζει η αντιμετώπιση του προβλήματος των γεφυριών του Αιτωλικού. Εν τω μεταξύ οι νταλίκες σουλατσάρουν αναιδώς και τα βιάζουν καθημερινά ανενόχλητες. Πότε θα επέμβουν επιτέλους οι "αρμόδιοι";

Oι μαθητές στο Αιτωλικό το 1974

Τον Ιούνιο του 1974, οι μαθητές του Γυμνασίου Αιτωλικού κυκλοφόρησαν το πρώτο τεύχος του περιοδικού τους με τον τίτλο :"Ανατολικόν". Ήταν μια συλλογική προσπάθεια με πολύ καλό αποτέλεσμα που όμως δε συνεχίστηκε. Το περιοδικό εκείνο, ήταν πολυσέλιδο (65 σελίδων), με σκληρό εξώφυλλο και καλαίσθητη έκδοση. Αυτά τότε... σήμερα ο δυναμισμός και η δημιουργικότητα των νέων παιδιών εξαντλείται στα καφέ και στα δεκάδες πάρτυ για την πενταήμερη. Δεν κάνω κύρηγμα ούτε "απαγορεύω", τα παιδιά αργά η γρήγορα θα βρούν το δρόμο τους και τα αυθεντικά τους ενδιαφέροντα, μόνο που πρέπει αυτή η "δωρεάν" παιδεία που τους παρέχεται στις μέρες μας να είναι ΠΑΙΔΕΙΑ, που σημαίνει απόκτηση νοοτροπίας και οπτικής που θα βοηθήσουν τον τόπο να πάει μπροστά...κι αυτό δεν το μαθαίνεις αποκλειστικά μέσα στα σχολεία.

Για το μπαλκόνι της γειτονιάς μου...

Το μπαλκονάκι που βλέπετε δίπλα- από έναν παλιό μου πίνακα (1994)- υπάρχει ακόμη, αντιστέκεται στη φθορά, στο "λευκό", στα "ετοιμόροπα" μυαλά. Σ 'αυτή την πόλη δε θα μείνουμε αιώνια εμείς, θέλουν να νοιώσουν κάποτε τη ζεστασιά της και τα παιδιά μας:

"βγες έξω να να δεις

πως ανθίζουν τα λουλούδια

στη φτώχεια" (Μ. Μπασό, Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν)

Όταν χαράζει...στην πόλη που αγαπάμε.

Τ 'αγαπάμε το μικρό Αιτωλικό μας. Αγαπάμε το φώς του, τη γαλήνη του επίπεδου τοπίου, τις υγρές πινελιές που χρωματίζουν τα νερά της λίμνης και τις καμάρες των γιοφυριών της, όλα αυτά που βλέπουν και εκτιμούν οι επισκέπτες αυτού του τόπου. Έλα όμως που τα παραπάνω δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των κατοίκων του και μερικές φορές αναρωτιέμαι για την παράξενη μοναξιά, όπως λέει και ο Καρυωτάκης:

"Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.

περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,

και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα

κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα."

Aιτωλικού γειτονιές, γεμάτες ζεστό φιλόξενο χρώμα...

Η γειτονιά στο Αιτωλικό έχει τη δική της ταυτότητα και εκείνο το "κάτι" που σε οδηγεί κατευθείαν στο εσωτερικό των σπιτιών και στις καρδιές των ντόπιων. Περπατάς ξένος - για πρώτη φορά ίσως - και βουτάς μέσα στο χρώμα ... Αυτό το ιδιαίτερο "χρώμα" κάποιοι κατάφεραν και το αφαίρεσαν από τα κτίρια... ελπίζω όχι κι από τις καρδιές τους. Ο πίνακας δίπλα είναι ένα παλιό έργο (1997), του Μ. Κότσαρη από τη γειτονιά που χάρηκε στα παιδικά του χρόνια...

Το Αιτωλικό με λίγα λόγια...

Χαρακτηριστικό γνώρισμα του νησιού είναι τα πέτρινα γεφύρια που το συνδέουν ανατολικά και δυτικά με την ξηρά και τα χαμηλά σπίτια,πέρα όμως απο τη γραφικότητα όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι,υπάρχει ένας ολόκληρος τρόπος ζωής που είναι απόλυτα συνυφασμένος με τον τόπο.Απλός,φτωχικός αλλά με μια αμεσότητα και ζεστασιά που σε κερδίζει.Τα αναρίθμητα σοκάκια,οι κοινές αυλές,τα μικρά σπίτια που στεγάζουν ολόκληρες οικογένειες...συνθέτουν μία εικόνα που μοιάζει "ακίνητη" στο χρόνο.

Οι άνθρωποι είναι κυρίως του μόχθου και του μεροκάματου με τεράστιο πάθος για ζωή που όμως διακατέχονται από μια αυθόρμητη φιλοξενία και ζεστασιά όταν "εισβάλλεις" στο χώρο τους.Είναι μια κλειστή κοινωνία που διεκδίκησε ένα μοναδικό τρόπο ζωής... και τον κέρδισε.

Το ιμπρεσιονιστικό Αιτωλικό:Δήμος Μπραέσσας (1880-1964), ένας σπουδαίος ζωγράφος.

Ο Δήμος Μπραέσσας γενήθηκε το1880 στο Αιτωλικό.

Αρχικά ακολούθησε τη "συντηρητική" σχολή του Ν. Λύτρα αλλά μετά έγινε από τους πρώτους και πιο ένθερμους έλληνες ιμπρεσιονιστές. Στο σημαντικό έργο του βλέπει κανείς την αφαιρετική διάθεση και την ηθελημένη απλούστευση της φόρμας. Τα θέματά του έιναι τοπία, η προσωπογραφία και απλές καθημερινές στιγμές.

Το 1944 έγινε πρόεδρος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις όπως η Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και η συμμετοχή του στην Exposition Internationale στο Παρίσι όπου τιμήθηκε με το χάλκινο μετάλλιο. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, στο Δημαρχείο Αιτωλικού και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές.

Το γεγονός ότι στο Αιτωλικό ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξή του, υποστηρίζεται με τον πλέον κατάλληλο τρόπο:

ούτε ένας δρόμος στο όνομά του και καμία εκδήλωση-αναφορά στο έργο του...Πόσοι στ 'αλήθεια και ιδιαίτερα οι νεότεροι θα γνώριζαν σήμερα την Κατράκη αν δεν υπήρχε το αντίστοιχο Μουσείο;

Δίπλα ,το έργο: " Το λιμάνι της Ύδρας"(60χ80, λάδι σε μουσαμά), το οποίο δημοπρατήθηκε από τον οίκο Μπόναμς του Λονδίνου, στην Lonton Greek Sale (Δεκέμβριος του 2005)

Σχολικό συγκρότημα Αιτωλικού...

Σε λίγο καιρό τα μαθήματα σταματούν: καμιά πρόταση για την αισθητική αναβάθμιση του Γυμνασίου και του Λυκείου Αιτωλικού; (αυτό το σκατομπεζ "τοίχινο" χρώμα μόνο σε στρατόπεδα το συναντάς...)

Aιτωλικό, ο Κεντρικός μας δρόμος...

Ώρα πρωινή, ανοιξιάτικη γαλήνη και ομορφιά... Ακόμα και τα δοκάρια της ΔΕΗ αυτήν την ώρα μοιάζουνε τάστα κιθάρας που τα χαιδεύει ο υγρός ήλιος. Δεν είναι εικόνα του σήμερα, είναι του 2001, πάγωσε στο χρόνο σε μια αγουροξυπνημένη βόλτα του αδερφού μου του Γρηγόρη. Δείτε κάτω δεξιά τον υπόνομο, μοιάζει βιβλίο ανοιχτό στην άκρη του δρόμου, του αιώνιου και παντοτινά χαμένου κεντρικού μας χρόνου...

Στο Αιτωλικό ψήνουν αρνιά...Πάσχα 2008

Παλιά λέγαμε τα γραπτά μένουν, σήμερα λέμε τα βίντεο μένουν... Απλή, αυθεντική και άμεση καταγραφή αιτωλικιώτικων στιγμών από τους αδερφούς Μπλίκα, τον Αποστόλη και το Δημήτρη... και του χρόνου με υγεία!