Το Αιτωλικό, ίσως είναι η μοναδική πόλη του νομού που εκτός από το μεγάλο αριθμό των εκκλησιών που περιλαμβάνει στον αστικό ιστό της , πάνω στο νησί , περιβάλλεται από αρκετά ξωκκλήσια ενταγμένα αρμονικά στο φυσικό τους περιβάλλον και τα οποία τονίζουν το βυζαντινό, εκκλησιαστικό και πολιτιστικό status της πόλης μας πριν ακόμα εμφανιστεί στον ορίζοντα της λιμνοθάλασσας το Μεσολόγγι. Αυτό δικαιολογεί και το μεγάλο αριθμό κινητών και ακίνητων θησαυρών που διατηρούνται αλλά δεν προβάλλονται όπως θα έπρεπε. Δεν μιλάμε για το ιστορικό ξωκκλήσι της Αγιαγάθης(φωτό) που είναι μεταγενέστερο, αλλά για τον Αη Νικόλα τον Κρεμαστό - μοναδικό στον ελλαδικό χώρο μνημείο - την παλαιοχριστιανική Βασιλική της Φοινικιάς, την Αγία Παρασκευή του 17ου αι, τον Αη Νικόλα τον Κούντρο που έχει τη δική του αιτία για το πώς χτίστηκε ένας ναός αφιερωμένος σε έναν άγνωστο στην περιοχή άγιο, τον λιθόστρωτο δρόμο πάνω από το Κεφαλόβρυσο - ευτυχώς σώζονται ακόμα μεγάλα τμήματά του - που οδηγεί στα Ελληνικά και είναι συνέχεια του δρόμου που οδηγούσε από τους αρχαίους ακόμα χρόνους στο Θέρμο, τον Αη δημήτρη στα νοτιοδυτικά του Κατσά και κάποιες φορητές εικόνες επίσης, που δυστυχώς " διατηρούνται" στις εκκλησίες μας... Αν μπορούσαμε να τα αξιοποιήσουμε όλα αυτά (και η αναφορά στις περιπτώσεις έγινε εν συντομία και επιλεκτικά), πως θα ήταν άραγε το Αιτωλικό, πως θα ήταν η πόλη που έχει έναν Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο και μία Βάσω Κατράκη στον 20 αι, όταν το Μεσολόγγι υπερισχύει επικοινωνιακά, προβάλλοντας προσωπικότητες του 19ου αι και έναν Παλαμά που κατά τα άλλα γεννήθηκε στην Πάτρα και στο μεσολογγίτικο περασμά του έγραψε κι ένα πραγματικά αξεπέραστο τραγούδι για τη λιμνοθάλασσα, όχι μόνο για τη μεσολογγίτικη αλλά για τη λιμνοθάλασσα όλων μας...
Στη φωτό, το ξωκκλήσι της Αγιαγάθης, μια ακουαρέλα του 2001, ζωγραφισμένο σε μια μεσημεριάτικη φθινοπωρινή βόλτα, μετά τον απόηχο του πανηγυριού μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου