Ο τρόπος που αντιλαμβανόματε τα γεγονότα και τις καταστάσεις, το αισθητικό μέρος της ζωής, έιτε εδώ σε αυτή την πόλη, είτε οπουδήποτε αλλού προτιμούμε να τα δούμε "ποιητικά". Είμαστε απόλυτοι στο ένα και μοναδικό μήνυμα της Τέχνης: είναι πάντα ποιητικό, ακόμα κι όταν σου "σερβίρει" τους συστρεφόμενους αγγέλους του Γκρέκο και τα φλεγόμενα υγρά τοπία του Τurner, αλλά και όταν παριστάνει το περιθώριο του Λωτρέκ, το στιγμιαίο θεατράλε αστείο στην παρέα, ή το κόλλημα κάποιων "ψώνιων" να κάνουν αυτό που γουστάρουν για τον εαυτό τους, γνήσια χωρίς στήσιμο, δήθεν κουλτούρα και αδυναμία αυθεντικότητας στην έκφραση... Η Τέχνη είναι κάτι πολύ απλό και λέει κάθε φορά αλλάζοντας πρόσωπα και τρόπους τα ίδια πράγματα.
"Δείτε τα πρόσωπα των ανθρώπων καθώς περνούν από τις διαβάσεις των πεζών. Δείτε τους φθαρμένους τοίχους με τις σχισμένες αφίσες και τα πολύχρωμα συνθήματα. Δείτε τα κουρελιασμένα σύννεφα καθώς δύει ο ήλιος το απόγευμα. Δείτε το απέναντι δέντρο καθώς βγαίνουν οι μικροί βλαστοί περιμένοντας την άνοιξη. Θά έχετε κάνει μια καλή αρχή και υπάρχει ελπίδα να αισθανθείτε τα έργα όλων των εποχών.
Δεν είναι υποχρεωτικό να αισθάνεστε και να αγαπάτε την τέχνη.
Απλώς είναι ένα προνόμιο.
Αλλά τι προνόμιο!"
Δημήτρης Μυταράς, "Ο σκύλος δαγκώνει",εκδ. Κέδρος, Αθ. 1997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου