Τ 'αγαπάμε το μικρό Αιτωλικό μας. Αγαπάμε το φώς του, τη γαλήνη του επίπεδου τοπίου, τις υγρές πινελιές που χρωματίζουν τα νερά της λίμνης και τις καμάρες των γιοφυριών της, όλα αυτά που βλέπουν και εκτιμούν οι επισκέπτες αυτού του τόπου. Έλα όμως που τα παραπάνω δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των κατοίκων του και μερικές φορές αναρωτιέμαι για την παράξενη μοναξιά, όπως λέει και ο Καρυωτάκης:
"Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου